Nowe życie. Nowy początek. Wokini

Osobista droga do szczęścia i rozumienia siebie

Życie z R. przestaje przypominać bajkę. Chyba powoli spadają mi klapki z oczu i to co wydawało mi się słodką nieporadnością, zaczyna mnie zwyczajnie denerwować. Możliwe, że jestem też nieco zmęczona. Zanim związałam się z R., to nie wiedziałam co to pranie, sprzątanie, gotowanie. Obowiązki domowe mnie nie dotyczyły. A teraz dom jest na mojej głowie, a pomoc R. jest prawie żadna. Tylko dokłada mi zmartwień i ostatnio traktuje mnie jak swój prywatny bankomat, a sam niewiele dokłada się do życia. A ja niestety kokosów nie zarabiam i pensja rozchodzi się w ciągu dwóch tygodni od wypłaty. Ledwo ciągnę i już od jakiegoś czasu podbieram pieniądze z mojej oszczędnościówki. Muszę R. nieco wstrząsnąć, bo ma syndrom Piotrusia Pana. Taki duży chłopiec żyjący w Nibylandii, który nie pamięta o zapłaceniu rachunków, wydaje majątek na duperele i na samochód, marzy o domu pełnym zwierząt i o dalekich podróżach, a jednocześnie chce zrobić kapitalny remont, ale nie ma grosza przy duszy. 

Stopień mojego wkurwienia sięgnął zenitu już wczoraj wieczorem, gdy to obwieścił mi, że zapomniał zapłacić OC i od kilku dni jeździmy bez ubezpieczenia. Dlatego postanowił zmienić nasze dzisiejsze plany, bo z wiadomych przyczyn jazda autem to igranie z losem.
Tak też dziś do pracy mieliśmy jechać razem autobusem, ale pobudka o 5:50 sprawiła, że R. spytał się tylko mnie czy mogę jechać sama, a on zamiast na 8:00, pojedzie do pracy na 10:00. Tylko co mi do tego? To raczej pytanie do jego pracodawcy, a nie do mnie. Ja już nawet nie dbam czy dostanie kolejną naganę za spóźnienie. Jego problem. Ale z drugiej strony, to nasze wspólne życie więc około 9:00 postanowiłam go obudzić, by jakoś zdążył na 10:00. Niby już nie spał jak go budziłam, ale chwilę później dostałam od niego wiadomość:
- Widziałaś moje klucze?
Miałam ochotę odpowiedzieć, że tak, szły ulicą...
Okazało się, że wczoraj zostawił i klucze i cały plecak u brata na górze. Kiedyś to głowy zapomni więc przypomniałam mu, że w lodówce ma kanapki do pracy, bo zdarza mu się zapomnieć. Po kilku minutach dostałam kolejne wiadomości:
- Mam dobrą i złą wiadomość. [...] Może zacznę od tej dobrej. Nie musisz mi robić kanapek na jutro. A ta zła - nie zabrałem kanapek.
Ręce i cycki mi opadły. I co mi po jego zapewnieniach, że mnie kocha, skoro zupełnie nie szanuje mojej pracy. Stoję wieczorem, produkuję te kanapki, a on zwyczajnie o nich zapomina. Jak się wkurwię, to sam sobie będzie jedzenie do pracy szykował. Dała Bozia rączki?!

Pamiętnik

Ja to jednak nie potrafię się długo gniewać na R. Stopniowo w ciągu dnia zaczynało że mnie schodzić ciśnienie. Po pracy pojechałam do rodziców i kryłam R. Na pytanie rodziców, czy po mnie przyjedzie, powiedziałam, że jedzie przerejestrować auto i zrobić wszystkie opłaty więc nie da rady. A tak naprawdę głównym powodem mojej wizyty u nich była konieczność zabrania z domu mojej koperty z oszczędnościami byśmy mieli za co opłacić OC. Poza tym podrzuciłam mamie do przeszycia bluzę R., bo rozdarł przy kieszeni oraz zabrałam z piwnicy towar, który sprzedał się na OLX. Wystawiam wszystko co wpada mi w ręce byleby zdobyć jakiś grosz.
Wizyta u rodziców zaowocowała mięsem z grilla dla R. na obiad więc przynajmniej po powrocie do domu nie musiałam stać przy garach.
Jak tylko R. wrócił z pracy, to się nawzajem przytuliliśmy i zaczęliśmy się przepraszać. On za to, że co chwilę odwala jakieś głupoty, a ja, że tak nerwowo zareagowałam. Powiedziałam mu też, że przez cały dzień kołatały mi po głowie różne myśli i ogarnęły mnie wątpliwości czy to wszystko nie dzieje się za szybko. W końcu znamy się pięć i pół miesiąca, a już razem mieszkamy i planujemy wspólne życie. Ale ostatecznie upewniłam się, że go kocham i co by się nie działo, to razem damy radę.
Dzień zakończyliśmy bardzo udanym seksem, mimo że mam jeszcze okres. Na szczęście już ze mnie nie ciekło, jedynie lekko plamiłam, a oboje tego chcieliśmy i potrzebowaliśmy. Znowu jest między nami dobrze.

List w butelce

Zapomniałam dodać, że podczas wizyty u rodziców sporo się działo.
Po pierwsze czekało na mnie zaproszenie na ślub i wesele do D. i P. Strasznie mi się smutno zrobiło z tego powodu, bo jest 365 dni w roku, a D. - moja możnaby powiedzieć przyjaciółka, musi brać ślub akurat w ten sam dzień co brat R. - T. R. nawet jeszcze raz dopytywał brata czy na pewno ten ślub będzie w tym dniu, bo wie, że chciałabym być i tu i tu, a to niemożliwe. Nie pozostaje mi nic innego jak wysłać jej prezent i życzenia kurierem.
Po drugie z wujem K. jest bardzo źle i ciocia D. rozważa opcję by oddać go do hospicjum. Nawet widziałam przez okno samochód z hospicjum. Wuja jest teraz zupełnie innym człowiekiem, wyzywa pielęgniarkę, gryzie i bije ciocię, robi pod siebie, jest agresywny, nie jest w stanie się samodzielnie poruszyć ani nawet odwrócić z boku na bok. Mój tata trochę cioci pomaga, jak trzeba wuja podnieść bądź przenieść, ale ciocia już zwyczajnie nie daje sobie rady i zapadła decyzja, że jeśli stan wuja się nie poprawi, to za kilka dni go zabierają do hospicjum.
Po trzecie, w związku z poszukiwaniem zwierzątek do naszego domu, tata zadzwonił do J., bo tam zawsze było mnóstwo psów i kotów, które rozmnażają się jak króliki. Jak to na wiosce. Ale niestety, ciocia H. ma owszem dwa owczarki niemieckie, parkę, ale od trzech lat są razem w kojcu i nic. Małych piesków brak, najwidoczniej nie mają się ku sobie. I na dodatek oba psy są bardzo cięte na koty i w promieniu kilku kilometrów kotów zwyczajnie nie ma. Jak pech to pech.